«هوش عاطفی، ۶ تا ۹ ماهگی»

به نوزاد اجازه دهید خودش همه چیز را کشف کند. به عنوان مثال به او کمک کنید تا برای رسیدن به هدفش تلاش کند. این کار نباید خیلی پیش پا افتاده و ساده باشد؛ این عمل به رشد استقلال و اعتماد به نفس او کمک می‌کند. احساساتی را که ممکن است او در حال تجربه کردن آن باشد با بلند بلند گفتن شرح دهید «تو الآن عصبانی هستی، چون آن اسباب بازی را می‌خواستی، اما نمی‌شه!» و یا «تو داری گریه می‌کنی چون دلت برای بابا تنگ شده». این کار به کودک کمک می‌کند احساسات خودش را درک و شروع به برقراری ارتباط بین احساسات و اسمش کند. 
در زندگی روزمره، بسیار اتفاق خواهد افتاد که شما در فهم نیاز نوزاد و علت ناآرامی و گریه او شکست بخورید. در طی زمان، این شکست‌ها در نوع خود بسیار ارزشمند خواهند بود. نوزاد در حالی که صبر می‌کند تا شما متوجه شوید که چه می‌خواهید، در واقع یاد می‌گیرد که دیر‌تر خشمگین شود و برای مدت طولانی‌تری آرام و راضی باشد. 
به همراه نوزاد به عکس‌های خودش نگاه کنید. با او درباره این عکس‌ها صحبت کنید. به قسمت‌های مختلفی مثل مو‌ها، یا چشم‌هایش (و...) در عکس‌ها اشاره کنید. در حین صحبت درباره آن‌ها این قسمت‌ها را لمس کنید. این کار به او کمک می‌کند تا میان عکس و خودش ارتباط برقرار کند. 
هنگام ترک خانه سعی نکنید طوری فرار کنید که نوزادتان شما را نبیند. این کار تنها اضطراب جدایی و دوری را در او تشدید می‌کند. در عوض، هنگامی که از او جدا می‌شوید، به او بگویید که بیرون می‌روید، برایش دست تکان دهید و با او خداحافظی کنید. حتی می‌توانید برایش توضیح دهید که سر ساعت مشخصی بر خواهید گشت. قطعاً نوزاد کلمات شما را متوجه نخواهد شد، به تدریج او به این رفت و آمدهای شما عادت خواهد کرد و یاد خواهد گرفت که این دوری‌های کوتاه مدت قابل تحمل هستند. بازی‌هایی مثل «دالی موشه» هم به نوزاد کمک خواهد کرد به اضطراب دوری غلبه کند. 
اگر در عوض نوزاد، در نبود شما اسباب‌بازی جایگزینی برای خودش انتخاب کرد، به نیاز او به راحتی و آزادی در این کار احترام بگذارید. به یاد داشته باشید که وقتی با نوزادتان بیرون می‌روید، هنگامی که پرستار اصلی نوزاد مجبور است برای چند ساعتی او را تنها بگذارد، یا هنگامی که همراه او در جایی غیر از خانه برای خوابیدن می‌مانید، این اسباب‌بازی همراه نوزاد باشد.