کوچولو بیا یارآقا باشیم ۵4 (نمایشنامه انتظار(۲))

1402/11/30 21:10

نویسنده : یکی از ما

576 بازدید

اشتراک گذاری

"به نام خدا"

👌پلان سوم نمایش انتظار:

محمد بلند شده و به سمت در می رود و وسط کلاس می افتد ، صدایش بلند می شود : آی پام آی پام . بچه ها متوجه محمد شده و بر می گردند و علی به سرعت پیش محمد می نشیند.

علی : چی شده محمد ؟ پات چی شده ؟ وای بریده داره خون میاد!
میثم : با شیشه بریده ، خیلی زیاد بریده ؟ ببینم .
علی : نه کمه ولی باید جلوی خونریزی رو بگیریم .
میثم : محمد درد داری ؟
سعید : پ نه پ داره سنگک درست میکنه ، هی تکون می خوره .
محمد : فکر کنم شکسته ! نمی تونم پامو تکون بدم .
علی : تکون نده ! بچه ها یه پارچه بیارید ببندم به پاش جلو خونریزی رو بگیرم !
سعید : ببخشید آقای دکتر چند متر می خواستید ؟ قواره ایه ؟
میثم : بی مزه ! الان چه وقته شوخی کردنه ؟ (بلند شده و به دنبال پارچه می گردد)
سعید شاکی می شود :آخه پارچه مون کجا بوده ؟ یه چیزی میگه ها
میثم یادش می افته و به سمت کیفش رفته و چفیه اش را می آورد و به علی می دهد ، علی شروع می کند به بستن پای محمد . )
محمد : وای ، فکر کنم زنده به گور شدیم ! آخ پام ! آقای هاشمی رو صدا کنید.
علی : فکر کنم اونم گیر کرده وگرنه تا الان میومد دنبالمون !
میثم : نه خدا نکنه ! سقه سیاه !
میثم : بچه ها بیاین با هم بریم ببینیم چه کار میشه کرد؟

(میثم به سمت در می رود سعید تلاش می کنند در را باز کنند ، علی چکش را روی زمین می بیند ، بلند می شود و چکش را بر می دارد و با آن به لولای در می کوبد.)
علی : بچه ها پیچ گوشتی نیست پیچ هاش رو در بیارم ؟
سعید : چرا عزیزم ! پیچ گوشتی چیه، دریل و چسب برق هم داریم،نمی خوای؟
محمد : فکرمیکنی خیلی شیرینی؟بی مزه 😁

(علی برمی گردد ، سعید گشتی می زند و میگوید : اینجا هیچی نیست .)
میثم : بچه ها امداد گرا برای کمک اول میرن سراغ خونه ها و مردم رو نجات میدن ، من میدونم کسی سراغ مدرسه ی نمیاد ، بعدشم بعد از ظهره همه فکر میکنن اینجا خالیه .
سعید : آقای هاشمی که خبر دارن .
محمد : اگه اتفاقی براشون افتاده باشه چی ؟
علی : خدایا خودت کمکمون کن .
😇میثم زیر لب دعا می خونه و علی پیش محمد میشینه. علی : چاره ای نداریم ، باید منتظرشیم شاید یکی بیاد ما رو نجات بده.

محمد : تا کی منتظرشیم دیگه فایده ای نداره من میدونم تا مارو پیدا کنن اسکلت شدیم .
میثم : بچه ها یه راه حل ، بیاین با آتیش علامت بدیم ، هههه .
همه میخندن .

سعید : چی ؟ علامت بدیم! به کی ؟ به چی ؟ مگه پیک نیکه ؟ می خواین جوجه کباب درست کنیم؟

علی : تازه وقتی ما رو پیدا کردن به جای آوار،می بینند که از خفگی مردیم !
محمد : پس بچه ها ما زنده به گور میشیم .
سعید : محمد جونی تا زنده به گور نشدیم می خوام یه اعترافی بکنم ، دیروز دسته ی کیفت رو من کندم ولی به جون خودم عمدی نبود .
محمد : پس چرا ازت پرسیدم صداشو در نیاوردی ؟
سعید : خب الان که گفتم .
محمد : واقعا که باید یکی دیگه برام بخری .
سعید: می برم برات درستش میکنم عمدی نبوده که !

علی : اگه زنده موندیم هر کاری دوست داشتین بکنین .
میثم : هر کاری که نه (بلند می شود و شروع به نوشتن می کند )
میثم : من سعی می کنم از این به بعد شماها رو مسخره نکنم ، اسماتونو درست صدا بزنم.

محمد : خسته نباشی دستت درد نکنه .
میثم : بچه ها بسه دیگه حالا که وقت این حرفا نیست ، همدیگرو ببخشید تموم شه دیگه
علی : خدایا کمکمون کن ما داشتیم واسه نیمه ی شعبان اینجارو تزئین می کردیم ، یا امام زمان
خدایا به حق امام زمان کمکمون کن ، چند ساعته منتظریم.

محمد : بچه ها نمیشه که فقط دعا کنیم و منتظر شیم درآسمون باز شه فرشته ها بسیج شن بیان کمکمون ، خودمونم باید یه کاری کنیم .
سعید : راست میگه باید یه کاری بکنیم بفهمن ما زنده ایم .
میثم : چیکار کنیم مورس بزنیم ؟ پشت پنجره ها که کلی آوار هست ، در هم باز نمیشه می خوای گوریل انگوری بشیم و سقف رو برداریم ؟
علی : بچه ها بسه !چقدر شوخی ؟! چقدر مسخره بازی ؟! زندگیمون شده همین ! شب مسخره ! روز مسخره ! تو زلزله مسخره ! بیاین یکم جدی باشیم .
محمد : بچه ها... بچه ها بیاین همه با هم کمک بخواهیم !
بالاخره یکی صدامون رو می شنوه ! بیایید بیایید همه با هم یک ... دو ... سه
همه : کمک کمک
میثم : کمک هیچ کس صدای ما رو نمی شنوه ؟ ما زنده ایم . کمک (2 بار)

علی پشت در میشینه ، محمد از ته دل خدایا میگه علی شروع میکنه به خواندن دعای سلامتی امام زمان (عج) و بقیه یکی یکی به او می پیوندند چند لحظه سکوت میشه .
محمد : بچه ها گوش کنید ! یه صدایی میاد !
سعید : راست میگی ؟ ( گوش می دهد ) آره بچه ها صدا میاد فکر کنم که اومدن دنبال ما .
علی : بیایید دوباره صدا کنیم ، یک...دو...سه
همه : کمک کمک
آقای هاشمی : بچه ها شما اونجایید ؟ حالتون خوبه ؟
سعید : آقای هاشمی (2)
محمد : آقای هاشمی ما اینجا گیر افتادیم.

صدای جا به جایی سنگ ها و همهمه .... با صدای آقایی هاشمی قاطی می شود .
میثم : بچه ها در باز شد. و با خوشحالی بیرون می رود و بقیه هم همین طور ، علی بر می گردد وسایلش را بردارد که چشمش به تابلو می افتد کمی مکث می کند و به سمت تابلو می رود و ماژیک را برداشته و می نویسد :