ازشش تایی ها بیشتربدانید

با ما همراه باشید...

این شش (میم ) را به کودکان خودتقدیم کنید:
محبوبی: به کودکان خود بفهمانید آنهارا دوست دارید. کودک نیاز دارد تا از طرف منابعی که او آنها را منبع قدرت و امنیت می داند محبت دریافت کند. آری فرزندان ما نیاز به تکیه گاهی عاطفی دارند. بنابراین به آنها بفهمانید تو محبوبی .

محترمی: محبتی تار است و احترام پود. فرش این تار و پود، عشق فرزند است به والدین. احترام در سخن گفتن با کودک،احترام در صدا زدن او در تنهایی و در جمع دیگران، احترام در توجه کردن به نظرات منطقی کودک، …. ؛ مصادیق احترام را بیابیدتا به او بفهمانید تو محترمی .

مطرحی: یکی از نیازهای فرزندان ما،نیاز به دیده شدن است. آنها میخواهندتوسط والدینشان دیده شوند؛ مخصوصازمانی که فرزند دیگری را در خانواده رغیب عاطفی خود میدانند ممکن است دست به هر کاری بزنند تا آنها هم دیده شوند. لازم است با دوری از تبعیض و با وقت گذاشتن برای دیدن کودک خود به او بفهمانیم تومطرحی .

مهمی: شاید یک کودک دیده شود، امامهم نباشد. فرزندی که احساس می کندمطرح است، محترم است، محبوب است اما اهمیت او در درجه بالا نیست؛ اگر کاروالدین، تفریح والدین، دوستان والدین، …اینها همه مهمتر از او باشند او نمی تواندرشد لازم را در زندگی روانی خود داشته باشد. باید با کوشیدن در تربیت مناسب او به عنوان ثمرة زندگی به او فهماند تو مهمی .

مفیدی: تصور کنید در ادار ه ای مشغول کار هستید و حقوق خوبی هم دریافت می کنید اما به شما کار خاصی در ادراه داده نشده است. هر چند کار دارید و درآمد امااحساس خوبی ندارید اگر احساس نکنید که مفید نیستید. در خانه کارهای را که در توان و استعداد کودک است به او بسپارید و درقبال انجام درست آنها او را تشویق کنید تا به او بفهمانید تو مفیدی .

می فهمی: یکی از دستورات اسلامی آن است که در هفت ساله سوم زندگی فرزندان با آنها مشورت کنید. این هم برای فهماندن راه و رسم زندگی و تصمیم گیری به آنهاست و هم برای القای غیر مستقیم این پیام به آنهاست که تو می فهمی . البته در سنین کمتر هم میتوان با تحسین توانمندی های کودک در فهم درست موقعیتهای زندگی ورفتار مناسب در آن موقعیتها، به او فهماندکه تو میفهمی .

اگر در گفتار و عمل به کودک انتقال دادیم که تو محبوبی، محترمی، مطرحی، مهمی،مفیدی، میفهمی در حقیقت میم نهایی رابه او هدیه داد ه ایم یعنی موفقیت.

این شش (ت ) را از کودکان خود دریغ کنید:
تنبیه: تا جایی که امکان دارد فرزند خودرا تنبیه بدنی نکنید و به جای آن از رو شهایی مثل محروم کردن از تفریحات، گرفتن برخی امتیازات، و قهر کوتاه مدت استفاده کنید. مخصوصا مراقب باشید که در هنگام خشم تنبیه نکنید. در ضمن باید دانست که زیاد ه روی در تنبیه، روحیه مقاومت و لجبازی را در کودک تقویت می کند.

توهین: تنبیه، جسم کودک را میخراشدو توهین روح او را. باید سعی کرد که در هیچ شرایطی به کودک توهین نکرد چرا که این کار نه تنها به کودک در عمل یاد می دهد که او هم در هنگام ناکامی میتواند توهین کند، بلکه شخصیت روانی و عاطفی او را درهم میشکند و حس محترم بودن را از اومیگیرد.

تهدید: برخی والدین از تهدید برای کنترل فرزندان خود استفاده م یکنند. شایدمیزان کمی از تهدید بد نباشد اما مطمئنامیزان بالای تهدید به ضرر خود والدین استچرا که آنها در مقام عمل، به تهدیدها جامةعمل نمی پوشانند یا نمیتوانند بپوشانند(مثلا مادر گفته سیاهت میکنم!) و از این رو به تدریج از اعتبار سخنان آنها نزد کودک کاسته میشود.

تحقیر: آیا تا به حال در جمع دیگران تحقیر شد ه اید؟ چه حسی به شما دست داده است؟ تصور کنید کودکی که باید ازوالدین خود احترام دریافت کند، توسط آنها احترامش در خلوت و یا جمع دیگران با تحقیر شدن شکسته شود. تحقیر، دیوارهای احترام را فرم یریزد و وقتی احترا مها فروریخت، حرمتها نگه داشته نخواهد شد.از این رو تحقیر کودک در نهایت منجر به بی احترامی به والدین خواهد شد.

تبعیض: بسیاری از والدین مدعی هستندکه در حق فرزندان خود برابری و مساوات رادنبال میکنند اما اگر در رفتار خود دقیق شوند موارد متعددی از تبعیض گذاشتن بین فرزندان را در رفتارهای خود خواهند یافت.تبعیض، بذر عقده و کینه است. عقده درمقابل این رفتار و کینه برای این که کودک بر شکست عاطفی ناشی از تبعیض، مرهمی بگذارد. از این رو با تبعیض در حقیقت
یک دشمن داخلی در فضای خانواده تولیدمیشود.

تنفر: پدر و مادر بی مسئولیتی که وقت گذاشتن برای تربیت فرزند را وقت تلف کردن میداند، باید توجه داشته باشد که دیریا زود این مطلب را فرزندشان خواهد فهمیدو این یعنی رویش حس تنفر از والدین وزندگی در کودک. از سوی دیگر هم بایدگفت اگر تبعیض، تحقیر، توهین و تنبیه ازحد بگذرد، کودک وارد فضای تنفر میشودو این یعنی فرزندی که میخواسته به والدین خود تکیه کند، حال تکیه  گاهی که نداردهیچ، بلکه تکی هگاه او تبدیل شده است به اتاق نفرت و سردی.

اگر در تربیت کودک تنبیه، توهین،تهدید، تحقیر، تبعیض و تنفر را سرلوحة کار قرار دهیم، در حقیقت (ت ) نهایی رابه او هدیه داد ه ایم یعنی (ترس )؛ ترس اززندگی و ترس از موفق شدن در زندگی.

نویسنده:علی صادقی سرشت؛ مجله ماوای موسسه امام خمینی

برگرفته از وبلاگ هدیه آسمان

تهیه و تنظیم: سمانه پورگل افشان